Ons Verhaal

Op dinsdag avond 21-11-2000 is het allemaal begonnen.

Daisy had haar vriendje Ric op bezoek, Daisy voelde zich niet erg lekker, ze had hoofdpijn. Niets bijzonder zou je denken, want Ric klaagde daar ook over.

Vind je het gek denk je nog, het was al dagen niet droog geweest. En de griep vierde hoogtij. De kinderen gaan door weer en wind naar school en ze zitten half nat in de klassen. Die nacht moest Daisy overgeven, dit had ze vaker want ze had een zwakke maag. De volgende ochtend ben ik Paul Wijsma, bij haar geweest en vroeg hoe het ging.

Ze was goed ziek, nou dacht ik nog de griep. Om 14:30 kwam de dokter  langs. Nadat hij Daisy helemaal na had gekeken melde hij dat  het een zware griep was, maar Jannie vroeg nog even door over het ontstoken oog van Daisy. En ze vroeg ( iets in haar gaf dit aan) het is toch geen nekkramp.  Hij deed zijn standaard testen en kwam tot de conclusie, nee het is geen nekkramp. Wel moest er antibiotica gehaald worden voor haar keel en oog. Verder vertelde hij dat Jannie haar wel in de gaten moest houden en als Daisy wartaal ging uit spreken meteen te bellen. Na het innemen van de antibiotica had Jannie het idee dat Daisy rustiger werd. Ze heeft nog wat geslapen, en toen ze wakker werd wilde ze naar beneden.

Nou zei Jannie, doe eerst een schone pyjama aan. Jannie kleedde haar uit en schrok zich kapot, ze zag enkele blauwe vlekjes, puntbloedinkjes ( een van de uiterlijke kenmerken van nekkramp. Snel naar beneden en met spoed de dokter bellen. Hij merkte aan de stem van mijn vrouw dat het ernstig was. Binnen 5 minuten was hij bij ons thuis, naar Daisy gekeken en heeft toen meteen de ambulance gebeld.

Deze was er zeer snel, Daisy is zelf nog naar de ambulance gelopen. Achter af hoorde we nog dat iemand van het ambulance personeel had gezegd, we zijn er op tijd bij. Ondertussen moest Jannie alles regelen, ik was nog op mijn werk.

Dus papieren zoeken, oppas voor Rick regelen, mij bellen en Daisy in de gaten houden. Peter een vriend van ons kwam Rick ophalen, en toen naar het ziekenhuis. Toen we in het ziekenhuis aan kwamen, zeiden ze dat het zeer ernstig was. Maar niet dat Daisy dood zou kunnen gaan, nee daar hadden wij nooit aan gedacht. Daar ga je ook niet van uit dat een van je kinderen eerder dood gaat als wij en zo hoort het ook niet. Nadat ze alles hadden bekeken en getest ( Bloed afnemen en ruggenprik) zijn ze gelijk met de goede medicijnen begonnen. En dat ze er aan dachten Daisy naar de kinderafdeling  te brengen.

Omdat ze tijdens de testen nog zo goed bij was en zelfs nog grapjes maakte. De IC was niet nodig. Maar toen begon Daisy met haar ogen te draaien en wartaal uit te slaan. We riepen de artsen er bij en deze ondernamen meteen actie. Snel naar de IC. Daar mochten wij niet bij zijn, dus in een kamertje.

En elkaar maar moet inspreken, het komt goed, het komt goed. Na ongeveer drie kwartier kwamen ze naar ons toe. En vertelde ons dat het zeer ernstig was met onze Daisy maar dat ze het onder controle hadden, zover ze dit kunnen. Ze vertelde ons dat Daisy Menigitis-spcis had, in de volksmond nekkramp genoemd. Tijdens dit gesprek (23:00), gaan een voor een de piepers af. Je denkt dat is voor Daisy. Ze snelde weg. Rond 24:00 kwamen ze terug, en vertelde ons dat Daisy in levensgevaar was. We mochten naar haar toe. Allemaal apparatuur en slangen zagen wij, en neemt u van ons aan dat het niet normaal is om je kind zo te zien, en dat blijf op je netvlies zitten en gaat nooit meer over je staat er `morgens mee op een je gaat er `s avonds weer mee naar bed. Ze vertelde verder dat Daisy nu slapende werd gehouden en dat de medicijnen dan hun werk beter konden doen. Ze zouden later in de nacht Daisy langzaam wakker laten worden.

We hebben de hele nacht naast haar bed gezeten, en het IC personeel heeft nog allemaal testen gedaan. Maar donderdag 23 november rond 16:30 werden we apart genomen door de artsen. De behandelende artsen vertelde ons dat door de zwelling in de hersens de stamfuncties waren verkneld. Daisy was hersendood. Dan stort je, onze wereld in. De artsen proberen je nog uit te leggen wat er is gebeurt. Maar je hoort het niet. Verder vertelde de arts dat er nog wat testen gedaan moesten worden. Daarna hebben we samen met een verpleegkundige van de IC Daisy van de slangen afgehaald en om 17:55 ging de beademing er af.

Daar sta je dan met zijn tweetjes naast onze dochter, om 18:15 was er geen hart stag meer. En dan word je echt gek. Binnen 24 uur is zij aan de gevolgen van hersenvliesontsteking en bloedvergiftiging overleden en volgens ons probeerden de artsen echt alles wat ze konden. 

De meeste mensen denken, dit overkomt ons nooit. Maar zeg nooit nooit, dat dachten wij ook. Voor mensen die zich interesseren over hoe deze ziekte ontstaat, de Nederlandse Menigitis-Stichting te Soest heeft een website. Dit was ons verhaal over een ziekte, waarvan je denkt dit overkomt ons nooit. Maar zoals u leest kan het dus iedereen gebeuren.

Jannie, Rick en Paul

Home  Volgende