Brief van Ric aan  Daisy

Naarden, 3-11-2002   Ik leerde Daisy kennen toen ik net 16 jaar was, op de kermis in Bussum, ze kende mij al van school, ze was mij verder nooit echt opgevallen. Ik zit bij je op school: zei ze, en ja hoor, de volgende dag zag ik haar op de gangen bij me op school. Dagen gingen voorbij en iedere dag stonden we even te praten, mensen uit m’n klas vonden dit allemaal een beetje vreemd, Daisy was immers ook ruim 2 jaar jonger als ik. Maar dat boeide mij niet echt, ik begon haar steeds leuker te vinden, tot de dag  kwam dat ze zei dat ze met een andere jongen wat had, dat vond ik helemaal niks, dus ik ging naar haar toe om te vragen waarom ze met hem iets had. Eerst had ik nee gezegd tegen hem, toen begon hij een beetje zielig te doen, toen heb ik maar ja gezegd. Ze voelde echter helemaal niks voor hem, dan moet je het uitmaken met hem zei ik. En ja hoor, de volgende dag kwam ze naar me toe om te vertellen dat ze het had uit gemaakt. Twee dagen later stonden we een hele tijd te praten naar school tijd in het fietsenhok en daar was ook onze eerste kus. Elke dag bellen en naar elkaar toe, ik kwam heel vaak bij haar thuis, ik was toen alleen thuis dus ik kon doen wat ik wou. Ik leerde ook Jannie en Paul kennen, de liefste mensen die ik ooit heb leren kennen. De dagen gingen weer voorbij en het ging allemaal zo perfect. Het was de zaterdagavond, de avond van sinterklaas, dat ik net thuis kwam van werken en ik nog even wat moest doen aan een scooter van een vriend van me, ze belde me op waar ik was, thuis zei ik, en voor ik ophing rende ze al me garage in. Na weer een paar dagen later kwam ik s’avonds weer bij haar thuis, m’n ouders waren ondertussen weer thuis dus ik moest weer aan tijden houden. We zaten samen tv te kijken tot ze zich niet zo lekker voelde en ik werd ook niet lekker, ik ga wel naar huis kan jij lekker naar bed ben je morgen weer beter, blijf maar in bed liggen. Maar kosten wat het kost ging ze mee naar beneden, gelukkig, om me uit te zwaaien. Niet wetende dat dit mijn laatste avond samen met haar was, reed ik naar huis met een raar gevoel in m’n maag. De volgende dag was ze niet op school, ik ging s’avonds weer langs om te kijken hoe het met h’r was, maar haar moeder deed open en die zei dat de dokter er waren, kom morgen maar even langs, goed? Ja, natuurlijk, zei ik. Maar de volgende dag werd ik al snel uit de les gehaald met het nieuws dat Daisy in het ziekenhuis lag, ik moest naar huis komen om pillen te slikken. Op school zeiden ze al dat dit heel serieus was, maar ik had er nog nooit van gehoord, ik dacht alleen maar: komt wel goed. S’avonds zat ik met een paar vriendinnen van Daisy bij mij thuis wat te praten en te overleggen wat we moesten kopen als Daisy uit het ziekenhuis zou komen. Ik ging eten en na het eten even tv kijken en maar wachten op uitslagen van het ziekenhuis, om half negen kreeg ik te horen dat m’n meisie was overleden. Een groter verlies kon ik me niet voorstellen, gelukkig dat ik nooit alleen ben geweest, ik werd altijd bij gestaan door velen vrienden, José, Roelof, Beun, Gijs, Wally, Bas Katinka, Achmed en nog veel meer om op te noemen. Door Jannie en Paul werd ik ook heel erg bij velen dingen betrokken. Ik heb daisy ook nog, toen ze opgebaard lag, een vaarwels kus gegeven op haar mond, die ik een maand later van haar in een droom terug heb gehad. De begrafenis was ook een verhaal apart, deze was zo mooi. Meer dan 600 man was er, prachtig om te weten dat ze zo geliefd was. Ik zelf heb met veel moeite ook nog gesproken, dit was voor mij iets heel moeilijks maar ik vond dat ik het Daisy verplicht was. Het ging best goed tot de laatste twee zinnen, vaarwel schat, ik zal je missen, dikke kus, Ric. En weer een dag verder, zonder haar. Elke dag naar haar tuintje toe om te kijken of alles goed stond en elke keer weer zag het er zo mooi uit tot op de dag van vaandag nog steeds. De laatste tijd ga ik war minder vaak naar haar tuintje toe, omdat ik steeds minder tijd heb. Maar elke keer blijft het toch weer moeilijk als je er bij staat, wilt vreemde mensen lopen voorbij en stoppen bij haar plaatsje en blijven kijken. Je ziet dat ze geschokt zijn. Over een kleine maand is het alweer twee jaar geleden, maar dat doet de pijn niet verzachten. Elke dag voel je een leegte die niet op te vullen is. Je ziet ook steeds dat haar vriendinnen allemaal steeds groter worden, maar Daisy blijft die kleine meid. Dit is een verhaal wat nooit zal eindigen en dat is zo moeilijk soms, maar is wel al veels te lang dus ik ga stoppen en hoe kan ik het anders doen dan met de zelfde woorden als toen? Vaarwel schat, Ik zal je missen, Dikke kus, Ric.