In Memoriam 23-11-2000 23-11-2005
Naarden 23-11-2005 Lieve Daisy, Er zijn al weer vijf jaar voorbijgegaan sinds die vreselijke dag toen jij als een vlinder naar het licht vloog. Verscheurd van pijn en onmacht moesten we jou achterlaten in het ziekenhuis,onze wereld werd zo zwart als de nacht. Naar huis zonder jou, waar je gisteren nog was, ruiken we de geur nog van jouw aanwezigheid, zo tastbaar zien we je jas nog aan de kapstok, je schoenen en je rugzak in de gang. Spullen die je twee dagen geleden nog mee naar school had,het dringt nog niet tot ons door dat je nooit meer thuiskomt. In je witte kist omringd door de mooiste bloemen en knuffels lag je daar zo stil en zo mooi, je leek wel een prinses in een sprookje die wakker gekust zou worden door een prins. Helaas kon een prins je niet wakker kussen uit deze slaap en wij bleven verslagen achter tot op het bot verkleumd. En toen kwam jouw begrafenis, toen we daar aankwamen stond daar politie, deze salueerde naar jou. Er stonden zoveel mensen dat Mama dacht dat er nog een begrafenis was. Mama had het mis Dais, zev kwamen allemaal voor jou. Het bewijst hoe bijzonder jij bent geweest zo jong als je was heb je vele harten geraakt met je vrolijke lach en je mooie uitstraling. Dat bleek ook wel uit de brieven van je leraren, leraressen en de vele vrienden die je hebt. De dagen erna zat ons huis vol met familie, vrienden van ons en vrienden van jou. Het deed ons goed dat er zoveel mensen met ons meeleefden, het verwarmde ons koude hart een beetje. Al vijf jaar zonder jou, hoe hebben wij dat kunnen overleven? Misschien door de kracht die jij ons hebt gegeven. In deze vijf jaar zijn er al zoveel dingen gebeurd die jij niet hebt meegemaakt. Blije maar ook verdrietige dingen kwamen op ons pad. Je lieve Oma, die ooit een keer tegen Mama heeft gezegd vlak na jouw overlijden: “Jannie, we zijn van glas geworden, we zijn zo verschrikkelijk kwetsbaar”. We hebben inmiddels door dat Oma gelijk had, we zijn van glas. Zij is 8 maanden na jou overleden, ik hoop dat ze gezellig bij jou op het bankje zit.Want ze zei altijd dat jij nu gezellig samen met ome Wim op een bankje naar ons zat te kijken. Je lieve Opa is ook al bij jullie aangekomen, we denken dat je veel lol met hem zal hebben. Het is een schrale troost maar gelukkig ben je daar niet alleen. Verdriet hebben we ook gehad toen je neefje Niels het levenslicht niet heeft mogen zien, ik denk dat jij hem wel verzorgd daarboven. De euro, er ligt nog zakgeld in guldens in je kamer. Je vriendinnetjes en vriendjes die gelukkig wel ouder zijn geworden, eindexamens en rugtassen aan vlaggenstokken. Je broer Rick, die naar de middelbare school is gegaan en jouw advies en hulp moet missen. Het waterpolo dat hij nu speelt. Het mooie mens dat hij is geworden, ondanks het verdriet van het missen van zijn grote zus. De eerste keer zonder jou op vakantie. Het was fijn toen ome Ben en tante Mieke ons vroegen om met ze mee te gaan naar Frankrijk, het was die reikende hand die we zo hard nodig hadden. Vijf jaar is te tellen op een mensenhand, maar voor jou bijna de helft van je te korte leven. Al vijf jaar weg maar voor ons de dag van gisteren. Hier staan wij dan met de mensen die jou ook moeten missen één ieder met zijn eigen herinneringen,in een wereld die zonder jou nooit meer hetzelfde zal zijn. Overleven is weer een stukje leven geworden samen met je broer Rick, waar we verschrikkelijk trots op zijn. Het gemis is nog elke dag voelbaar en al glijden we nog heel vaak uit,we weten weer op te staan. Gesteund door jouw tekens en de gedachte dat je met ons meewandelt voelen we je diep van binnen, geen moment zijn wij alleen, je lijfje dat verdween maar je licht is om ons heen. Zo zullen we je liefde in ons dragen,in ons hart en in onze geest. Ook voelen we de helpende handen van familie en vrienden als we dreigden te vallen. Wat we ook erg fijn vinden dat jou vrienden blijven langskomen om gezellig een kopje thee te komen drinken en te praten over jou. Je lieve vriend Ric waar we nog steeds een fijne band mee hebben, zo waardevol, zo bijzonder. Dag lieve schat, wij houden zo veel van jou. Dank je voor de vlinders die je ons gestuurd hebt en wij sturen jouw nu heel veel vlinderkusjes. PS: Tot ziens
Deze brief heeft Jannie op 23 november 2005 voor gelezen aan familie en vrienden. Het was fijn om te zien dat Daisy nog niet is vergeten. Er zijn tijdens deze herdenking twee plaatjes gedraaid. Als eerste "Heaven Holds" en daarna Somewhere over the rainbow. En toen naar ons huis om nog met elkaar herinneringen op te halen. Jannie had verschillende foto's van Daisy klaar gelegd. Het was een moeilijke meer ook een mooie, warme en waardige dag.
Hier vinden jullie onze vertaling van "Heaven Holds" Mijn leven lang heb ik droomkastelen gebouwd, ik reikte naar iedere ster.
|
